در دنیای حقوق، دو نوع معامله وجود دارد که ممکن است در نگاه اول مشابه به نظر برسند اما در واقع تفاوتهای اساسی با یکدیگر دارند: معامله به قصد فرار از دین و معامله صوری. در این مقاله، به بررسی این دو نوع معامله و تفاوتهای آنها میپردازیم.
معامله به قصد فرار از دین
معامله به قصد فرار از دین، معاملهای است که در آن بدهکار (مدیون) با هدف جلوگیری از دسترسی طلبکاران به اموال خود، اقدام به انتقال اموال میکند. در این نوع معامله، قصد انشای معامله وجود دارد و معامله به صورت واقعی انجام میشود. اما هدف اصلی از انجام این معامله، دور کردن اموال از دسترس طلبکاران است. به عبارت دیگر، معاملهکننده قصد دارد با این اقدام، از پرداخت دیون خود فرار کند.
معامله صوری
معامله صوری، معاملهای است که در آن هیچ قصد واقعی برای انجام معامله وجود ندارد. در این نوع معامله، طرفین تنها به ظاهر اقدام به انجام معامله میکنند و هیچگونه قصد انشای واقعی در کار نیست. هدف از انجام معامله صوری، معمولاً ایجاد یک ظاهر قانونی برای انتقال اموال است، بدون اینکه واقعاً انتقالی صورت گیرد. این نوع معامله به دلیل فقدان قصد واقعی، از نظر حقوقی باطل و بدون اثر است.
تفاوتهای اصلی
- قصد انشا: در معامله به قصد فرار از دین، قصد انشای واقعی وجود دارد، در حالی که در معامله صوری، چنین قصدی وجود ندارد.
- هدف: هدف از معامله به قصد فرار از دین، جلوگیری از دسترسی طلبکاران به اموال است، در حالی که هدف از معامله صوری، ایجاد یک ظاهر قانونی بدون انتقال واقعی اموال است.
- اعتبار حقوقی: معامله به قصد فرار از دین ممکن است از نظر حقوقی معتبر باشد اما قابل استناد در برابر طلبکاران نیست، در حالی که معامله صوری به دلیل فقدان قصد واقعی، از اساس باطل است.
نتیجهگیری
با توجه به تفاوتهای ذکر شده، میتوان نتیجه گرفت که هرچند هر دو نوع معامله به نوعی به منظور دور کردن اموال از دسترس طلبکاران انجام میشوند، اما از نظر حقوقی و قصد واقعی طرفین، تفاوتهای اساسی با یکدیگر دارند. فهم دقیق این تفاوتها میتواند به درک بهتر مسائل حقوقی و جلوگیری از مشکلات قانونی کمک کند.